Μια προσωπική εξομολόγηση

Δύο εβδομάδες έχουν περάσει από το τραγικό γεγονός και ακόμα νιώθεις στον αέρα που αναπνέεις το μίσος. Οργή και δικαιολογημένη αγανάκτηση από όλο τον κόσμο και κυρίως από τη νεολαία, πορείες στη μνήμη του αθώου παιδιού που έχουν πάρει παγκόσμια εμβέλεια και εκφράζουν τον πόνο και την αδικία...

Το γεγονός σημάδεψε αναμφίβολα τη ζωή όλων και πυροδότησε συναισθήματα που ήταν καιρό απωθημένα, συγκρατημένα. Έτσι, όλη η πίκρα του καιρού μας -η ανεργία, το οικονομικό αδιέξοδο, η κυριαρχία της αστυνομικής κυριότητας και η συνεχόμενη ξεφτίλα της κρατικής εξουσίας φούσκωσε πια στα σώματα όλων και εκτοξεύτηκε μέσα από τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων. Οι νέοι της χώρας μας πλήττονται και βαλτώνουν μέρα με τη μέρα- πόσο θλιβερό και αληθινό στα μάτια τους να βλέπεις τη ντροπή των μεγάλων. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί ή μεγάλοι; Για ' μενα πρωτίστως, όσοι στα χέρια κατέχουν τη κομματική εξουσία και απομυζούν καθημερινά τη χώρα και δευτερεύον, όσοι επαναπαύονται εξασφαλίζοντας μια "θεσούλα" για τον εαυτό τους και έπειτα δεν τους απασχολεί τίποτα παραπάνω για τον υπόλοιπο κόσμο. Δυστυχώς οι παραπάνω, αποτελούν τη μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού- οι πρώτοι κινούν τα νήματα και οι δεύτεροι ακολουθούν- σαν το βοσκό και τα πρόβατα. Θεωρώ πως για να ξεφύγεις από το κοπάδι χρειάζεται τρομερή αντίσταση, τώρα αν δείτε πουθενά κανένα βοσκό- παραμονεύουν πολλοί- τρέξτε για να μη σας περιμαζέψει...

Δεν κάνω την έξυπνη, μάλλον κ εγώ είμαι στο κοπάδι αλλά τουλάχιστον δεν διάλεξα και δεν θα διαλέξω ποτέ να αποφασίζω για άλλους.

Η προσωπική μου εξομολόγηση τελειώνει με αυτά τα στιχάκια- τα συναισθήματά μου δεν μπορούν να συμπυκνωθούν άλλο σε πεζό λόγο..

πολλά τα σύννεφα από το μίσος...

δεν κλαίω - τα δάκρυα στα μάτια μου παγώνουν

μη φοβάσαι Αλέξη εκεί που είσαι,

κλαίνε άλλοι για ' σένα.

όμως πολλοί από αυτούς το βράδυ κοιμούνται σε μεταξωτά σεντόνια..

άλλοι πάλι, δακρύζουν και κοιτάνε ψηλά θρηνώντας για την ανθρωπιά που χάθηκε..

τόσα λόγια για τον καημό του χαμού του αθώου εφήβου,

μα τα περισσότερα φιλτραρισμένα από τη θέση του καθενός..

και όσο μιλάμε ο ουρανός σκουραίνει, τα σύννεφα μαυρίζουν και μια ματαιότητα απλώνεται πάνω από τις κουβέντες...

μια παιδική καρδιά είναι αναντικατάστατη,

η σιωπή είναι καλύτερο πένθος..

το σύστημα είναι από μέσα σάπιο και αλλάζει μόνο με τη καρδιά μας..